Jan van der Werf was aan zijn laatste rit bezig voor Maarse en Kroon en naderde de Aalsmeerweg. Hij dacht al aan thuis, wat zal Janny voor hem gekookt hebben?

Het stuur ging zwaar. Jan had het idee dat er niet veel profiel meer op de banden zat. Hopen maar, dat er niet hard geremd hoefde te worden. Bij binnenkomst van de busremise straks, zou hij de onderhoudsdienst wel even informeren.

Plotseling kwam er een auto van rechts. Jan drukte zo hard als hij kon op het rempedaal. De bus begon te gieren en te slingeren. Het stuur was onhoudbaar. De bus ging glijden en draaien. “Godver … ik houd hem niet meer!”, schreeuwde hij. Een doffe klap volgde. Het werd zwart voor zijn ogen. De bus kwam tot stilstand tegen de stoeprand. Het was stil, doodstil.

George was samen met de andere fietsers geschept. Twee doden, waaronder George, en drie zwaargewonden, waarvan er een man later in het ziekenhuis overleed. De trieste balans van een busrit. De chauffeur was in shock.

De begrafenis plaats op Zorgvlied. De kinderen Sim en Boet hadden alles geregeld. Er werd een familiegraf gekocht. Alleen de kinderen waren aanwezig. Het regende, het was triest. Dit paste niet bij George.

Het was 14 april 1952. George was opgetogen. Het nieuwe bedrijf, de leesportefeuille, begon aardig te lopen. Het mocht ook wel.

Het huis aan de Hondecouterstraat te Amsterdam was klein en kneuterig. Niet wat hij gewend was. Ze mochten natuurlijk dankbaar zijn dat ze het huis konden lenen van de ouders van Netty, maar toch, het was niet wat ze gewend waren.

“Alles hebben ze van me afgepakt”, zei George. “Eerst de Jappen, die mijn pensioen van de HVA hebben ingepikt. Daarna de Duitsers, die zo nodig mijn pensions moesten vorderen.

De oorlog maakte een einde aan het florerende reisbureau en het daaraan gekoppelde autoverhuurbedrijf. Tenslotte de Nederlandse overheid, die meende dat ik niet eerlijk aan m’n kapitaal ben gekomen.

” De Jappen haatte hij nog het meest. “Ze moesten ze allemaal verzuipen!”, zei hij nog tegen de rechter, die de uitspraak deed, betreffende zijn verbeurdverklaarde kapitaal. Het mocht niet baten.