Het is april 1950 in Malang, Pauline de la Combé nog maar net 18 lentes jong ontmoet de 8 jaar oudere Alfred Hoed. Fred zoals hij genoemd werd was bij het KNIL aangesloten (zie hierboven).
Op 13 mei 1950 eveneens in Malang verloven zij zich.
Eerder dat jaar op 27 december 1949 vond de soevereiniteitsoverdracht aan Indonesië plaats en werd Indonesië na bijna 350 jaar een onafhankelijke republiek.
In dit kader wist Pauline dat het KNIL opgeheven zou worden en het mogelijk was dat Fred over zou gaan naar de koninklijke landmacht in Nederland... Net op het moment dat deze foto gemaakt werd, hoorde Pauline van Fred dat haar vermoedens werkelijkheid waren geworden. "Vandaar" vertelde mijn moeder mij jaren later, “had ik deze boze blik op de foto, want” zei ze “ik kende jouw vader nog maar net 3 maanden en als je enkel maar verkering had, mocht je beslist niet mee naar Nederland ".
2 dagen later nadat deze foto genomen werd kwam Fred met het heugelijke nieuws dat zij wel mee mocht naar Nederland, maar dan wel als zijn vrouw.
Mijn pa had het aanzoek misschien beter met mooie toeters en bellen kunnen doen, dan had mijn ma misschien gelijk ja gezegd. Ze kende hem nog maar zo kort en dan meteen verhuizen naar een land dat ze nog nooit had gezien en voor haar gevoel bijna aan de andere kant van de wereld lag.
Ze had al wel bijna iedere plaats in Nederland uit haar hoofd moeten leren, aangezien dit deel van het curriculum van de nonnenschool was, maar met Fred trouwen en dan meteen haar hele leven haar moeder en familie achterlaten in haar land was echt te veel gevraagd. Wanneer zou ze hen dan weer terugzien? Toch was het een beslissing die binnen 1 dag gemaakt moest worden. Om het huwelijk op tijd geregeld te krijgen waren er namelijk nog allerlei documenten nodig die moesten worden opgesteld.
Op 20 juli 1950 gaf mijn moeder Pauline en mijn vader Fred elkaar het JA een beslissing waar zij beiden 49 jaar lang geen dag spijt van hebben gehad.
Helaas stierf mijn vader kort voor hun 50ste huwelijksjubileum. Een mooier stel dat zo naar elkaar toegegroeid was en er in goede en slechte tijden altijd voor elkaar waren, heb ik zelden meegemaakt.
Op 20 juli 2009 gaf ik ‘ochtends, 2 mooie rozen aan mijn moeder die ik in 2 aparte vaasjes voor hun trouwfoto zette..."kijk mam voor jou en pa" zei ik. Mijn moeder beantwoorde mij met de mooiste, fijnste en liefdevolste glimlach, een glimlach die ik de rest van mijn leven zal blijven koesteren. Door haar ongeneselijke ziekte voelde ze dat haar dagen geteld waren.
Op bijna klokslag 23 u, nog op jouw trouwdag lieve mam, terwijl ik naast jou lag, gaf jij mij een soort van laatste groet en toen heeft jouw grote liefde mijn pa jou naar zich toe gehaald.
Wat heeft die ene dag in 1950 toch grote en prachtig mooie gevolgen gehad voor jullie lieve beiden, mijn dierbare ma en pa, maar ook voor ons, jullie kinderen. Voor jullie liefde voor elkaar en voor jullie gezin zijn wij jullie allen nog iedere dag opnieuw intens dankbaar.
Straal daar boven pa en ma met onze dierbare Doug in jullie midden.
.png?etag=%222dac5-659d18a5%22&sourceContentType=image%2Fpng&ignoreAspectRatio&resize=193%2B199)
.jpg?etag=%22567d-62d922d8%22&sourceContentType=image%2Fjpeg&ignoreAspectRatio&resize=416%2B299&extract=0%2B0%2B416%2B294&quality=85)
.png?etag=%222dac5-659d18a5%22&sourceContentType=image%2Fpng&ignoreAspectRatio&resize=78%2B81)