Op 13 oktober 1937 is Ben geboren in Bandung op het eiland Java in Indonesië. Toen de 2^e wereldoorlog uitbrak verhuisde hij met zijn ouders en oudere broer Rudy naar Keboemen op Java. Daar trokken ze in bij de grootouders van moeders kant, de familie van der Helm. Van horen zeggen weet hij dat zijn vader in 1943 opgepakt werd, gevangengenomen en drie maanden later weer vrijkwam.

In januari 1945 werd zijn vader opnieuw opgepakt en dat wist hij zich nog wel goed te herinneren. Hij zag hem, toen met een klein koffertje in de hand, dat hij afscheid nam van zijn vrouw en de beide zonen. Dat verdrietige voorval heeft een diepe indruk op hem gemaakt. Hij heeft zijn vader toen nooit meer terug gezien. 3 maanden later, op 21 april 1945 is zijn vader overleden (50 jaar oud) tijdens de internering in Ngawi. Dat gemis heeft hij altijd gevoeld.

Tijdens de Japanse bezetting was het moeilijk om aan eten te komen. Zijn 5 jaar oudere broer Rudy heeft er toen al voor gezorgd dat moeder, Ben en hijzelf dagelijks voldoende maagvulling binnen kregen.

In september 1945 werd Ben en zijn moeder naar een vrouwenkamp in Gombong gebracht. Rudy was daar in 1932 geboren. Hij was nu met zijn 13 jaar rijp voor een verblijf in een gevangenis aldaar. In het vrouwenkamp heeft Ben regelmatig gezien dat er hard geslagen werd en dat er beschietingen plaatsvonden.

Tijdens het verblijf in dat kamp is Ben gevallen. Hij kwam hard op zijn hoofd terecht en is daardoor enkele dagen buiten bewustzijn geweest. Er was toen nauwelijks nog hoop, dat hij het er levend van af zou brengen. Moeder was toen ten einde raad en riep toen de hulp van een doekoen (traditionele medicijnman) in. Hoe het allemaal gebeurd was wist hij zich niet meer te herinneren maar hij kwam weer bij. Echter, sindsdien is Ben nooit meer de “oude” geweest. Hij kreeg regelmatig een “black out “en vond dat hij hersenletsel had opgelopen. Hij werd daar ook erg onzeker van.

Na de oorlog, in september 1946, gingen de 3 terug naar Bandung.

Hun oude woning werd bewoond door een chinees, die er ondanks justitiële hulp niet uit te krijgen was. Uiteindelijk kreeg moeder de beschikking over een andere woning.

In 1950 gingen Ben, zijn moeder en Rudy met de boot de “Willem Ruys” naar Nederland waar men op 30 december aankwam.

Ze werden opgevangen in een pension in Kootwijk. Na Kootwijk kwam Ben met zijn moeder in Hilversum terecht. Rond 1953 vertrokken beiden definitief naar Winterswijk. Met zijn moeder kon men een woning krijgen in de Seringenstraat 27a. Via de Misterweg, Forsythialaan kwam zijn moeder in de Vredense Hof terecht waar ze op 3 februari 1986 (83 jaar oud) overleed.  Zij is begraven op de katholieke begraafplaats aan de Tuunterstraat. Tot op het laatste moment is Ben daar regelmatig geweest.

Ben doorliep met veel moeite de eerste vier klassen van de lagere school. Sinds zijn val kon hij zich niet goed meer concentreren en heeft veel bijlessen gehad, maar die hadden niet het gewenste resultaat. Voor de militaire dienst werd hij afgekeurd. In 1957 begon hij te werken. Hij werd daarbij diverse malen geplaagd door ernstige gewrichtsklachten.

Op 14 februari 1957 kon hij bij textielfabriek Blijdenstein Willink in Winterswijk als wever aan het werk. Na bijna 40 jaar daar gewerkt te hebben, beëindigde hij op 12 juli 1996 zijn werk als wever. Hij kreeg toen gedeeltelijk WAO (hoofdklachten) en gedeeltelijk WW.  Uiteindelijk werd het volledig WAO.

Ben liet duidelijk merken dat hij in Winterswijk niet contactarm was. Zo kwam hij ook in contact met Marianne de Jong. Zij trouwden op 10 juli 1964 en spoedig daarna op 10 januari 1965 kwam Marjorie ter wereld. Hun eerste woning was in de 2^e Gasthuisstraat. Later verhuisden ze naar de Europalaan waar op 12 maart 1972 Simon werd geboren. Nog eenmaal verhuisde men naar de Pijnboomstraat 3 eerst gehuurd en later is het gekocht.

Ben heeft veel moeite moeten doen om zijn rijbewijs te halen rond 1964 maar is daar nooit in geslaagd. Wel kon hij een scooter berijden.

Na 27 jaar huwelijk met Marianne kwam de scheiding in 1991.

Hij heeft zijn huwelijksproblemen voor een belangrijk deel gewijd aan het feit, dat hij door de opgelopen klachten op Java in het dagelijkse leven niet goed kon functioneren.

Na de scheiding is hij in 1992 tot voor een paar weken op de Parallelweg 40 gaan wonen. Hij is altijd alleen gebleven maar had best wel zo links en rechts zijn contacten.

Ben is best wel sportief geweest. Hij kon redelijk Badminton spelen en heeft zelfs aan JUDO gedaan. Ook stijldansen heeft hij veel beoefend. Diverse diploma’s tot en met goud heeft hij behaald bij Vieberink In Aalten en dansschool Meijler in Winterswijk.

Vanaf ca. 2005 tot aan ca.  2016 was hij actief in het Linedansen. Hier had hij veel plezier in zelfs ook in het maken van de vele video’s. Ben kwam altijd vriendelijk en vrolijk over, was altijd goed gekleed en verzorgde zichzelf goed. Hij deed de boodschappen, ging naar de HEMA waar hij vaak bekenden ontmoette en op de markt waar hij de laatste jaren vaak een patatje ging eten bij Plokker.

Echter de laatste tijd werd en ging het toch wat minder met hem. Hij vermagerde erg snel.

Hij ging 2 dagen in de week naar de dagopvang in de Berkhof, ging wandelen, deed mee aan activiteiten en wat belangrijk was, hij kon daar altijd een heerlijk maaltijd nemen, hetgeen hij thuis voor zichzelf toch niet goed meer kon en deed. Hij had het daar naar zijn zin en gaf aan dat hij daar best wel naar toe zou willen. Hij kwam op de wachtlijst te staan maar het kon nog wel even duren voordat er plaats was. Toch ging alles nog vrij snel en hij kon nu een kleine 2 weken geleden een kamer betrekken op 3^e verdieping Kamer 66.

Door de vele helpende handen kon hij daar begin augustus j.l. de kamer betrekken en het leek erop dat hij hier nog wel enige jaren zou kunnen vertoeven.

Het zou allemaal anders lopen.

Na een kleine week kreeg hij klachten, bleef de hele dag in bed liggen en uiteindelijk heeft de Berkhof besloten hem naar het SKB te brengen voor verder onderzoek.

Uit dat onderzoek bleek dat uiteindelijk toch het hartfalen hem fataal is geworden. Hij dronk en at niet meer. Na 4 dagen ziekenhuis is hij op 13 augustus rustig ingeslapen op 83-jarige leeftijd.

Ben heeft tot op het laatst nog een wens gehad en dat was dat hij nog wel een keer naar Indonesië zou willen. Alleen gaan kon niet meer vanwege Corona, en ook zijn geestelijke en lichamelijke gesteldheid zou dat misschien tegen hebben gehouden.

Het mocht helaas echter niet meer zo zijn.

Iedere keer als ik bij hem weg ging riep hij hard:  TJUUU

Nu zeg ik tegen Ben:  TJUUU